ความรักไม่เคยมีอยู่จริง มันเป็นเพียงกระบวนการทางธรรมชาติเพื่อการคงอยู่ของเผ่าพันธ์ มันเป็นเรื่องของสารเคมีในสมองที่ทำให้เรารู้สึกทุกข์หรือสุขขึ้นมาเท่านั้น และความรักมีตัวตนแท้จริงแสนร้ายกาจคือความเห็นแก่ตัว
เรา “ให้” เพราะ “ต้องการ” เสมอ
ความรักเป็นเรื่องของความเห็นแก่ตัว
จริงๆแล้ว ความรักเป็นความเห็นแก่ตัว เราต้องการ “ให้” เพื่อต้องการ “ได้” บางอย่างเสมอในทุกเรื่อง โดยเฉพาะความสัมพันธ์ของชายหญิง
เธอให้ของขวัญที่เขาขอบ เพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีเมื่อเขาได้รับ
เขาทำทุกย่างให้เธอมีความสุข เพื่อให้ตัวเองรู้สึกมีสุขและมีค่า
เราเลี้ยงสุนัขเพราะมันให้ความรู้สึกดีเป็นการตอบแทน
สถานการณ์ – ชายหนุ่มอยากรู้ว่าแฟนสาวที่กำลังออกทริปกับเพื่อนๆ เป็นอย่างไรบ้าง เดินทางปลอดภัยดีไหม มีคนมาเกาะแกะรึป่าว
จากสถานการณ์นี้ดูเผินๆ ก็เป็นการแสดงความเป็นห่วงธรรมดาของคู่รักทั่วไป แต่เมื่อพิจารณาดีๆ สิ่งที่ชายหนุ่มต้องการจริงๆคือ
1. ต้องการความสบายใจที่ได้รู้ว่าแฟนปลอดภัย
2. ต้องการแน่ใจว่าจะไม่มีมือที่สามเข้ามาระหว่างที่ตัวเองไม่อยู่
สถานการณ์ – หญิงสาวมีแฟนนิสัยดี ฐานะดี ขยันทำงาน แต่ไม่ค่อยมีเวลาให้ตนเท่าไหร่ บังเอิญเจอชายอีกคนที่มีเวลาให้แบบเหลือเฟือจึงเผลอมีใจให้ เพราะต้องการเติมเต็มช่องว่างความรู้สึกที่ขาดหาย
จากเรื่องนี้คนทั่วไปอาจจะตัดสินว่าหญิงสาวเป็นคนหลายใจ แต่เมื่อพิจารณาดีๆ ความต้องการ คือต้นเหตุของปัญหา
1. เหงา จึงต้องการคนแก้เหงา
2. คบซ้อน เพราะได้ความมั่นคงจากชายคนแรก และได้ความรู้สึกดีจากคนที่สอง
สถานการณ์ – ชายอกหัก มองหารักใหม่เพื่อ move on จากอดีต
ก็เป็นวิธีที่ดีตามมาตรฐานสังคม ที่ทำให้คนๆหนึ่งสามารถก้าวผ่านความทุกข์ได้ง่ายขึ้น แต่จริงๆแล้วชายคนนี้แค่ต้องการเปลี่ยนสถานการณ์ของตัวเอง กับใครก็ได้ที่พร้อมมอบให้เขา เพื่อให้ตัวเขารู้สึกดีขึ้นเท่านั้นเอง
มาถึงตรงนี้คงคิดว่าผู้เขียนเป็นพวกต่อต้านความรัก แต่เปล่าเลย ความรักสามารถพัฒนาต่อไปยังร่างสุดท้ายที่เรียกว่า ความสัมพันธ์ ถ้าคู่ไหนสามารถยอมรับข้อเสียและข้อดี และเข้าใจในความเป็น “มนุษย์” ของอีกฝ่ายได้ จากความรักจอมหลอกลวง จากความเห็นแก่ตัวจอมเจ้าเล่ จะแปรเปลี่ยนเป็นความผูกพันที่ยากจะทำลาย
